historia kościoła w Serafinowie

Na niewielkim wzniesieniu wśród starych drzew w Serafinowie znajduje się drewniany kościół pw. św. Rozalii. Zbudowany został ze składek wiernych z Mokronosa w latach 1707-1708, podczas szalejącego tam wowczas morowego powietrza. Świątynia była wielokrotnie restaurowana m.in. w 1884 i 1902 roku. W latach 1964-65 podwyższono dach i dokonano konserwacji wnętrza. Gruntowny remont wnętrza przeprowadzono w latach 2007-2008. Odrestaurowano ołtarze, kościół otrzymał nową podłogę, ławki i żyrandol. Kościół jest drewniany, konstrukcji zrębowej, z zewnątrz oszalowany. Jednonawowy z węższym i niższym prezbiterium, przy którym od strony północnej jest niewielka zakrystia. Dachy są dwuspadowe, obecnie kryte dachówką z wieżyczką na sygnaturkę z XIX w., na kalenicy od zachodu chorągiewka z datą 1708 r.

Wnętrze świątyni

Po wejściu do środka kościoła naszą uwagę przyciąga ołtarz główny w stylu barokowym z I poł. XVIII w. Między kolumnami ołtarza znajdują się rzeźby św. Stanisława i św. Pawła, a w zwieńczeniu św. Jana Nepomucena, św. Piotra i Boga Ojca. W polu środkowym znajduje się obraz św. Rozalii, namalowany w 1906 r. przez Juliana Wałkowskiego z Wrocławia, a w zwieńczeniu obraz św. Katarzyny z XVIII w. Po obu stronach ołtarza głównego znajdują się dwa ołtarze boczne. Pierwszy, z lewej z początku XVIII w. w stylu późnorenesansowym, z kolumnami oplecionymi winną latoroślą, w pośrodku których jest obraz Stygmatyzacji św. Franciszka, a w zwieńczeniu Święta Trójca. W predelli dwa owalne obrazy tj. św. Katarzyny i św. Barbary. Drugi ołtarz, prawy, z II poł. XVIII w. W polu środkowym obraz Matki Boskiej z Dzieciątkiem z I poł. XVII w., a w predelli scenki z życia św. Rozalii. W zwieńczeniu wspaniały obraz Ecce Homo z XVIII w. Uwagę przyciąga również ambona z I poł. XVIII w. z namalowanymi postaciami ewangelistów, jak i obraz św. Stanisława z ok. 1600 r., namalowany na desce w stylu późnorenesansowym.

Św. Rozalia – patronka kościoła

Urodziła się 6 października 1129 r. na zamku Oliwella w sycylijskim Palermo, w rodzinie normańskiego księcia Sinibalda. Legenda głosi, że Maria Guiscarda, matka Świętej, przed jej narodzinami miała sen, w którym usłyszała, że narodzonej dziewczynce ma dać na imię Rozalia. Święta mając 14 lat odrzuciła propozycję małżeństwa z wywodzącym się z królewskiego rodu Baldwinem. Wzgardziwszy zaszczytami i bogactwami schroniła się w klasztorze bazylianów. Gdy jednak rodzice próbowali ją przekonać do przyjęcia tak wspaniałej propozycji małżeństwa uciekła do jaskini nieopodal Palermo, gdzie wiodła pustelnicze życie, pełne modlitwy i umartwień. Okoliczni mieszkańcy zaczęli odwiedzać jej pustelnię, a gdy sława jej pobożności i pokory rosła, postanowiła przenieść się do groty na zboczu góry Peregrino, w okolicy odludnej i trudno dostępnej. Jednak i tam po jakimś czasie odnaleziono Świętą, szukając u niej modlitwy i rady. Rozalia zmarła w 1165 r., a jej ciało odkryli pielgrzymi 4 września. Już w XIII w. czczono św. Rozalię jako orędowniczkę chroniącą od zarazy.

Największą uroczystością w ciągu roku jest odpust św. Rozalii, który na początku września gromadzi liczne rzesze wiernych nie tylko z najbliższych okolic, ale także z okolicznych dekanatów. Uroczystość ta połączona jest z parafialnymi dożynkami.

Od niepamiętnych czasów kościół jest miejscem pielgrzymek mieszkańców Kromolic, których przodkowie podczas epidemii oddali pod opiekę św. Rozalii swoje rodziny.